Lachowice położone są na pograniczu Beskidu Żywieckiego i Beskidu Małego, na zachód od Suchej Beskidzkiej. Jest to duża wieś, której zabudowania rozciągają się wzdłuż doliny potoku Lachówka oraz przebiegającej tędy linii kolejowej.

KOŚCIÓŁ PW. ŚW. ŚW. PIOTRA I PAWŁA W LACHOWICACH, fot. M. Klag (MIK, 2008) CC BY SA 3.0

Historia Lachowic sięga XIII w., kiedy przybyli tu pierwsi osadnicy, jednak dopiero w XVII w. wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela Suchej Beskidzkiej. Lachowice wchodziły w skład Państwa Suskiego (1608-1848) i należały do parafii w Suchej.

Wprawdzie samodzielną parafią stały się Lachowice w 1841 r., ale kościół zbudowano tutaj już w 1789 r. Powstał on na miejscu rozebranej kaplicy cmentarnej, stąd przy kościele znajduje się cmentarz. Otoczona wysokimi, starymi drzewami świątynia usytuowana jest w środku wsi, na niewielkim wzniesieniu. Kościół otacza drewniane ogrodzenie z belek, z trzema bramkami i daszkami gontowymi.

Nosząca wezwanie świętych Piotra i Pawła świątynia jest budowlą drewnianą, o konstrukcji zrębowej, nakrytą wysokim, niezwykle malowniczym dachem gontowym. Kościół jest orientowany, czyli zwrócony prezbiterium w stronę wschodnią. Prezbiterium jest węższe od nawy głównej i zamknięte wielobocznie; od północy przylega do niego zakrystia. Wysoka wieża o pochyłych ścianach obitych deskami znajduje się po zachodniej stronie kościoła. Zakończona jest nadwieszoną izbicą i zwieńczona hełmem baniastym. Kościół jest otoczony sobotami, w znacznej części otwartymi, z trzema wejściami. Pod daszkiem sobót znajdują się stacje Męki Pańskiej namalowane w 1846 r. przez Antoniego Krząstkiewicza.

We wnętrzu kościoła zwraca uwagę niezwykły, podwójny otwór tęczowy (między nawą a prezbiterium): górny z drewnianym, rzeźbionym krucyfik-sem, a dolny, półkoliście wycięty, z posągami Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty. Ołtarz główny, konsekrowany w 1855 r., jest utrzymany w stylu późnego baroku. Pomiędzy parami kolumn znajduje się wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem z 1. poł. XVIII w., a powyżej przedstawienie patronów kościoła; całość wieńczy promienista gloria. Cztery ołtarze boczne – barokowe i barokowo-klasycystyczne – pochodzą również z wieku XIX.

Ściany świątyni zdobi polichromia o charakterze architektonicznym i figuralnym. Powstała ona w znacznej części w 1794 r., odnowiono ją w 1836 r., a postacie Apostołów zostały namalowane w 1891 r.

W latach 1987-1989 przeprowadzono prace konserwatorskie wszystkich ołtarzy i polichromii kościoła. Wykonywały je dwa zespoły z Krakowa: pani Zofii Stawowiak i Pani Haliny Jaworskiej, na jubileusz 200-lecia kościoła.

Tekst: B. Sanocka (2008)

Licencja CC-BY-SA 3.0