Pałac nazywany tradycyjnie mianem Larischa (czasem Larysza) od momentu budowy – a właściwie przebudowy starszych obiektów w latach 1743–1765, według planów architekta Franciszka Placidiego – zmieniał wielokrotnie zarówno właścicieli, najemców, jak i wygląd. W 1805 roku budynek zaczęły użytkować władze miejskie, które nie chciały już dłużej korzystać ze zrujnowanego ratusza na Rynku – odtąd nazywano go małym lub nowym ratuszem, albo ratuszem krakowskim przy ulicy Brackiej. W 1815 roku następny właściciel, architekt Szczepan Humbert, zmienił wygląd pałacu, dobudowując drugie piętro.

PAŁAC LARISCHA W KRAKOWIE, fot. J. Nowostawska-Gyalókay (MIK, 2013) CC BY SA 3.0

W 1850 roku Kraków spustoszył pożar, budynek poważnie ucierpiał, ówczesny, kolejny już właściciel, baron Karol Larisch, zmuszony był zlecić jego gruntowną odbudowę. Dokonał jej architekt Paweł Barański, jego dziełem jest też attyka zwieńczona terakotowymi figurkami. W latach 1854–1871 miało tu swą siedzibę Krakowskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych. Kiedy sąsiedni pałac Wielopolskich przestał mieścić wszystkie urzędy, część z nich postanowiono przenieść do Larischa – od 1895 roku wynajmowano go, a w 1903 roku zdecydowano się na zakup budynku. Trzy lata później kilku artystów z Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana zaprojektowało wyposażenie wnętrz dla wprowadzającego się tu prezydenta miasta, Juliusza Lea. Po śmierci Lea w 1918 roku pałac dalej służył jako mieszkanie prezydenckie, aż do 1939 roku.

Dziś mieszczą się tu apartamenty reprezentacyjne Wydziału Prawa i Administracji UJ.

Autor: Joanna Nowostawska-Gyalókay, Małopolski Instytut Kultury w Krakowie (2014)

Licencja CC-BY-SA 3.0