Wiśnicz, istniejący już w XIII w., zawdzięcza swój rozkwit rodzinie Lubomirskich. Wojewoda krakowski Stanisław Lubomirski uzyskał prawa miejskie dla Nowego Wiśnicza (1616) i ufundował ważne miejskie budowle: kościół, klasztor Karmelitów bosych oraz ratusz. Drewniana zabudowa wiśnickiego rynku spłonęła w pożarze w 1863 r., lecz jej widoki zachowały się na rysunkach Jana Matejki.

W jednym z domów przy rynku, nazywanym pańskim, w połowie XIX w. zamieszkiwała rodzina Serafińskich: Leonard, prawnik i zarządca dóbr wiśnickich, z żoną Joanną z Giebułtowskich. Bywał u nich jako uczeń Szkoły Sztuk Pięknych Jan Matejko, który przyjaźnił się z mieszkającymi w Krakowie braćmi Stanisławem i Stefanem Giebułtowskimi. Najmłodszą z Giebułtowskich była Teodora, późniejsza żona artysty. Po pożarze Wiśnicza Serafińscy przeprowadzili się do Bochni, a w Wiśniczu zakupili grunty leżące pomiędzy zamkiem a dawnym klasztorem karmelickim. Zbudowali tutaj ok. 1864 r. niewielki, drewniany dom z ganeczkiem, nazywany Koryznówką. Przez kolejne lata spędzali tutaj wakacje Serafińscy i Matejkowie.

W latach 50. XX w. rodzina Serafińskich zaczęła udostępniać dom zwiedzającym. Gruntowny remont dworku przeprowadzono w latach 1975-1980, a w 1981 r. nastąpiło otwarcie dworku jako biograficznego Muzeum Pamiątek po Janie Matejce, pod patronatem Muzeum Okręgowego w Tarnowie.

Dworek na Koryznówce jest drewnianym, parterowym budynkiem wzniesionym w konstrukcji zrębowej, o ścianach szalowanych deskami. Przykrywa go czterospadowy, gontowy dach. Wejście akcentuje otwarty ganeczek, wsparty na drewnianych słupach z trójkątnym szczytem. Układ wnętrz jest dwutraktowy: frontowy trakt mieści pokoje przeznaczone do zwiedzania, część od strony ogrodu pełni rolę prywatnego mieszkania gospodarzy.

Na prawo od wejścia mieści się salonik, urządzony meblami z połowy XIX w. Jest tutaj wiedeński fortepian, na którym grywał Matejko; na ścianach wiszą portrety i rysunki artysty oraz zdjęcia rodziny. Po drugiej stronie sieni znajduje się gabinet Stanisławy Serafińskiej, autorki wspomnień o malarzu. Stanisława była córką Joanny i Leonarda; jako małą dziewczynkę, a później dorastającą pannę, często malował ją wuj Matejko. Była osobą oczytaną, interesowała się sztuką, wiele podróżowała. O jej zamiłowaniach świadczy choćby biblioteczka, którą możemy zobaczyć w gabinecie, gdzie pod koniec życia spisywała swe wspomnienia.

Tekst: B. Sanocka (2008)

Licencja CC-BY-SA 3.0